ΜΙΑ ΟΡΓΗ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΚΕΣΙΑ…

Δεν έχει τέλος ο οδός του μαρτυρίου… Όλο και περισσότερο ανηφορίζει η αγωνία, όλο και πιο πολύ δυνατή γίνεται η μπόρα της αβεβαιότητας…
Δεν είναι βιώσιμο το Ελληνικό χρέος. Το παραδέχονται και οι ίδιοι οι δανειστές μας! Ούτε και η ελπίδα των αδαών και των ευεργετημένων είναι πλέον βιώσιμη. Όλοι το παραδέχονται κι αυτό…
Στέρεψαν και τα τελευταία αποθέματα προσδοκίας εμφάνισης του από μηχανής Θεού, που ως από θαύμα θα λύσει τον Γόρδιο δεσμό του χρέους! Τα όνειρα τελείωσαν με την εκπνοή των δανεικών, με την εμφάνιση των δανειστών που καταγράφουν με σχολαστικότητα τα υπάρχοντά μας!
Η πλάνη, όμως, της πολιτικής αγυρτίας συνεχίζεται μ’ έναν λαό να παραδέρνει μεταξύ μιας «αυτοδύναμης Ελλάδας» και μιας μελλοντικά «αυτοδύναμης κυβέρνησης!»
Μ’ έναν λαό που τον μάθανε να ξεχνάει ότι έπαψε να προβάλλεται στη βιτρίνα της επικαιρότητας. Μ’ έναν λαό που παύει σιγά-σιγά να αντιδρά. Κανείς δε μιλάει για τον άνθρωπο που ανακήρυξε ως ύψιστο πολιτικό αγαθό την απάτη, στέλνοντας στο κολαστήριο της ανέχειας σύσσωμο τον λαό των Ελλήνων…
Δε «λένε κουβέντα» οι ψυχορραγούντες… Έχουν ξεχάσει «μυστικά και ντοκουμέντα!»
Μια οργή που με τον καιρό γίνεται ικεσία, μια αγανάκτηση που εκφυλίζεται σε ψήφο εμπιστοσύνης προς εκείνους που έκαψαν και βίασαν… Προς εκείνους που έκλεψαν και ρήμαξαν, προς εκείνους που ξεδιάντροπα συμπαραστέκονται με λόγια και έργα στους ψυχρούς εκτελεστές του παρόντος και του μέλλοντός μας...
…Και ένας σάπιος αέρας Δικαιοσύνης να βαραίνει όλο και περισσότερο την αποπνικτική ατμόσφαιρα της αναπάντεχης σκλαβιάς και να μην υπάρχει ούτε ένα φως στο βαθύ σκοτάδι να ημερέψει το αγριεμένο μάτι του προγεγραμμένου…
Σε συγκυβέρνηση ελπίζουν ου συνεκβιαστές για να αποτελειώνουν αυτό που άρχισαν, τον πλήρη αφανισμό του Ελληνικού γένους. Συνοδοιπόροι και συνεπίκουροι τα ελεεινά απομεινάρια των «προοδευτικών» σπιούνων που χρόνια ολόκληρα, μεθοδικά και ανελέητα ροκανίζουν τις ρίζες του δέντρου της Ελληνικότητας…
Πολλοί οι χορευτές της προδοσίας στο πανηγύρι του αφανισμού της Ελλάδας…
Ας μη σκεφτούμε τη δική μας ζωή που χάθηκε, σε τελευταία ανάλυση, έτσι που τη ρημάξαμε, ευτελές το μέγεθος και η αξίας της.
Λόγια πικρά θα μου πείτε και διόλου ανθρώπινα... Περισσότερο ανθρώπινα, όμως, για τους νέους και τα παιδιά που έχουν μπροστά τους μια ζωή που δεν τη ζήσανε!
Μια ζωή που πεισματικά τους αρνούνται οι τοκογλύφοι και τα λαμόγια τους…
Αυτή τη ζωή, που δεν έζησε και που της αρνιούνται να ζήσει, οφείλουμε να σεβαστούμε και να στείλουμε τους αρνητές της ζωής των παιδιών μας εκεί που τους πρέπει… Στην περιφρόνηση και στην τιμωρία…                                                                                                                        ΠΗΓΗ