Άφωνοι και ασηνείς σε τούτο το κομμάτι του παρόντος χρόνου. Αναλογιζόμενοι πόσες φορές είχαμε τούτη την τύχη. Να διαβούμε τη νύχτα ανάμεσα στα Όνειρα, και να ξυπνήσουμε το πρωϊ στη διάσταση μιας αιωνιότητας. Δεν γίνεται τούτο το παρόν να μην χωρέσει στη Μνήμη, να μη χωρέσει στις σελίδες της Ιστορίας. Και ένα σκίρτημα διαπερνά το νού, αγγίζει κάθε πτυχή της ψυχής, απλώνεται στο σώμα ολάκερο....
Ανασύρονται εικόνες δρόμων που διανύθηκαν, εικόνες δρόμων που μας μέλλει να διαβούμε. Και όλες τούτες μαζί καλούνται τώρα να συναχθούν σε μία και μοναδική, σε μία και μοναδική στιγμή που θα σταθεί, σαν τον Προμηθέα όρθια, απέναντι από το σκοτάδι, κόντρα στους προσκυνημένους Ήφαιστους και τα μαύρα όρνια του φασισμού. Απέναντι στο μαύρο ή το γκρίζο της ζωής, την ανυπαρξία και την παρακμή, την περιδίνηση γύρω από τον θάνατο, απέναντι από μια ζωή στα μέτρα εκείνων που οικειοποιήθηκαν το χρόνο μας και εκείνων που θέλουν να τον μεταβιβάσουν στα θησαυροφυλάκια των βαρβάρων.
Δεν ξεχνάμε τη σύμβαση του θανάτου μας που υπέγραψαν οι αμνήμονες των μνημονίων με τους εποικιστές της πατρίδας μας. Δεν λησμονάμε πως ήλθαμε στον κόσμο για να ορίσουμε εμείς τις τύχες μας. Δεχθήκαμε την προσβολή του δακτυλοδεικτούμενου ενόχου, είναι η ώρα να τους την επιστρέψουμε. Σκύψαμε, γιατί η δικαιοσύνη που μας έμαθαν είναι η δικαιοσύνη τους. Γιατί η αλήθεια που μας κοίμισε είναι η δική τους αλήθεια. Γιατί η ενοχή που μας φόρτωσαν είναι η δική τους ενοχή. Γιατί το ταξίδι στη Γή της Επαγγελίας, που μας έταξαν οι λαιστρυγόνες του κεφαλαίου και των αγορών, ήταν περιπλάνηση στη γή των λωτοφάγων. Τέλος, γιατί ανεχθήκαμε την αδικία και ας μην συναλλαχθήκαμε ποτέ μαζί της.
Χαλκεύθηκαν έτσι τα όνειρα, δέθηκαν αλυσίδες βαριές στα πόδια μας, κιότεψε η σκέψη, κόντυναν οι ελπίδες. Ο,τιδήποτε όμως μοιράζεις στη ζωή, σου επιστρέφεται. Ας τους επιστρέψουμε την Ύβρι. Ο καθένας μας όπως μπορεί και κατά το μέτρο της δικαιοσύνης του. Γιατί θύματα των δολοφονικών τους ενστίκτων είμαστε όλοι μας: είτε αυτόχειρες, είτε νεκροί από την πείνα, το κρύο, την κατάθλιψη, την ανεργία, τη στέρηση του φαρμάκου, τη στέρηση της ελευθερίας μας.
Λίγες είναι οι φορές που ανατέλει κόκκινος ο ήλιος. Και όσοι θάχουν μέσα τους την ομορφιά μα και τη δύναμη ν' αντικρύσουν αυτό το θάμα, θα μπορούν να ευεργετηθούν από τη γενναιοδωρία της ζωής, το συντρόφευμα της ελπίδας στο ταξίδι τους, το συναπάντημά τους με τα όνειρα της νύχτας. Θα μπορούν να δραπετεύσουν σ' έναν κόσμο άγνωστο, δίχως την αποσκευή του φόβου, κουβαλώντας μέσα τους την αφοσίωση στο ταξίδι, στον Άνθρωπο. Έχοντας πάντα κατά νού τα λόγια του Οιδίποδα στη Σφίγγα. Έτσι το πραγματικό δίλημμα στο οποίο ο καθένας μας καλείται να απαντήσει αύριο είναι Αγορές ή Άνθρωπος. Και ότι ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ παλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί.
Ας πετάξουμε στις χωματερές της Ιστορίας τους φόβους μας, τους εκβιασμούς και τα διλήμματα, τους θρόνους των δυναστειών, τις προσδοκίες των αντζέντηδων των τοκογλύφων που μας πουλάνε πατρίδα και θρησκεία, τους τόκους και τα δάνειά τους, την κάλπικη ανάπτυξη και τη δολοφονική σωτηρία τους. Ας γκρεμίσουμε όλους τους πυλώνες της εξουσίας των και τα στηρίγματά τους. Ας καταφύγουμε στις εσοχές της ψυχής μας που κρατήσαμε αλώβητες και αμόλυντες, πλάθοντας εκεί μέσα κρυφά την Ουτοπία. Και ας πούμε στον εναπομείναντα εκλεκτό του τέταρτου Ράϊχ κ. Σαμαρά και σε όσους έχουν εναποθέσει πάνω του τις ελπίδες των, σε όλους αυτούς που δεκαετίες μας "προφύλαξαν" από το μεγάλο άλμα, κρατώντας μας στον ιστό του "εφικτού" και του "δυνατού", σ' αυτούς που κηρύσσουνε τη μεταρρύθμιση της κόλασης, ένα βροντερό Άει στο διάολο. Ας μην αποθέσουμε στις Οροθετικές των τραπεζιτών τις ζωές μας.
Μπορούμε να σηκώσουμε στους ώμους μας ολάκερο τον κόσμο.
Μπορούμε να ζήσουμε, κι' ας έχουμε δραχμή.
πηγη και 'συ θα είσαι εκεί να περιμένεις
στο Τότε του Μέλλοντος
να φέρουμε το φεγγάρι στα μέτρα μας
Και λεύτεροι να πετάξουμε μαζί, στο κάποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου