ώστε μετά τόν θάνατο κάθε ανθρώπου, τό σώμα του, ή σορός του, από εδώ και πέρα νά ανήκει στην ιδιοκτησία τού Κράτους !
Ό σκοπός του Νομοθέτη, κατά τήν αιτιολογία του, είναι τά όργανα νά δίδονται γιά μεταμοσχεύσεις.
Σκοπός δηλαδή πού έκ πρώτης όψεως φαίνεται καλός. Κατά τό νομοθέτημα τήν διαχείριση των ανθρωπίνων οργάνων θά την έχει μία Κρατική Υπηρεσία.
Μέχρι τώρα τό σώμα τού θανόντος καί τά όργανα του δωρίζονταν είτε μέ τή θέληση έν ζωή τοϋ άτομου, εϊτε μέ τήν επιθυμία τών στενών συγγενών, αμέσως μετά τόν θάνατο του...
Μέ τή νέα νομοθετική ρύθμιση τό θέμα αλλάζει, καί μετά τόν θάνατο, ή σορός κάθε άνθρω¬που γίνεται κτήμα τοϋ Κράτους.
Υποχρεωτικά λοιπόν από εδώ και πέρα γίνεται ένα πράγμα, γίνεται ένα αντικείμενο στην κυριότητα της πολιτείας !
Τά μάτια, ή καρδιά, τά πνευμόνια καί όλα τά μέλη τοϋ ανθρώπινου κορμιού θά κόπτονται μέ τήν χειρουργική μάχαιρα γιά νά μεταμοσχευθούν στους ζώντες ανθρώπους γιά καλυτέρευση, ή επιμήκυνση της ζωής τους!
Χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα άραγε;
Χωρίς τήν διάθεση τους σέ πλούσιους, ή ίσχυρούς;
Άραγε, ένας άρρωστος και άπορος συνάνθρωπος μας θά έχει τίς ίδιες πιθανότητες νά τού μεταμοσχευθούν όργανα, ή ένας άρρωστος με ισχυρή πολιτική ή κοινωνική δύναμη θα προηγείται του φτωχού ;
Μήπως ακόμα υπάρξουν απαγωγές καί δολοφονίες ανθρώπων καί ειδικότερα ανηλίκων, ώστε όργανα τους νά μεταμοσχευθούν σέ πλούσιους;
Η απάντηση αφήνεται στή νοημοσύνη οποιουδήποτε γνωρίζει τό Ελληνικό Κράτος πού οδηγήθηκε στην χρεωκοπία εξ αιτίας τής πτώσης τών ηθών καί των αξιών του.
Και γιά νά χρυσωθεί κάπως τό χάπι, στό Νομικό αυτό σχεδίασμα προβλέπεται, πώς όποιος δεν θέλει μετά τόν θάνατο του τό σώμα του νά αποτελέσει πραμάτια καί εμπόρευμα τού Κράτους, να μπορεί όσο ζει νά τό δηλώσει…
Γιά τό τρομακτικό αυτό Νομοθέτημα επισημαίνονται τά παρακάτω.
Στην προς Α΄ προς Κορινθίους επιστολή τού Αποστόλου Παύλου τά ανθρώπινα σώματα δεν είναι πράγματα, δεν είναι αντικείμενα, αλλά είναι ναός τού «έν ήμίν Αγίου Πνεύματος».
Αποτελεί όχι μόνο τή βάση τής επί γης υπάρξεως τοϋ ανθρώπου (προς Φιλιπ. Επιστολή γ', 21), αλλά είναι καί ή βάση τής υπάρξεως μας στή μελλοντική αιώνια ζωή (Α' Κορινθ. ιε', 44).
Τό κορμί τού άνθρωπου, τό άψυχο σώμα του, τό λείψανό του, τό πτώμα του, είναι ιερό καί ανήκει κατά αποκλειστικότητα σέ αυτόν πού ζούσε καί μετά τόν θάνατο του, στους οικείους του, όχι σάν ιδιοκτησία αλλά σάν αντικείμενο σεβασμού καί φροντίδας.
Μόνο άν επιθυμεί, όσο ζεί κανείς, αυτός ή οί στενοί συγγενείς μετά θάνατον δικαιούνται κηδόμενοι του λειψάνου νά δωρίσουν τά όργανα του γιά τή σωτηρία συνανθρώπων.
Ούτε μέ τό Νόμο τού Δημιουργού, ούτε μέ ανθρώπινο νόμο σε όλη την ιστορία, τό πτώμα του ανθρώπου, τό άψυχο σώμα του, αποτέλεσε ποτέ Κρατική ιδιοκτησία και περιουσία.
Ειδικά στην Αρχαία Ελλάδα τύχαινε μεγάλου σεβασμού καί ή κήδευσή του συνοδευόταν από ιερές τελετές.
Ακόμη και τά πιό ολοκληρωτικά καθεστώτα πού υποδούλωναν τό έμψυχο σώμα, είχαν ιδιοκτησία τόν ζωντανό σκλάβο, άλλα ποτέ τό Κράτος δέν είχε ιδιοκτησία στά πτώματα τών υπηκόων του.
Τους καίγανε, τους κομμάτιαζαν, τους πέταγαν στά θηρία ζωντανούς, ποτέ όμως στά λείψανα δέν διεκδίκησε ή πολιτεία οποιαδήποτε ιδιοκτησία.
Άφηναν νεκρούς άταφους, κρεμασμένους πολλές φορές σέ σκοτεινές περιόδους της ιστορίας, ποτέ όμως τά άψυχα σώματα δέν αποτέλεσαν Κρατική περιουσία.
Μοναδική εξαίρεση φρικιαστική, τά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί οι φούρνοι τών Ναζί, όπου τά χρυσά δόντια, τά μαλλιά καί τό λίπος τών συνανθρώπων μας Εβραίων, αποτέλεσαν περιουσία του Γ' Ράιχ και μάλιστα προς εκποίηση σε εμπόρους!
Ή Μαρξιστική Σοβιετική Ένωση του Στάλιν έκανε Κρατική ιδιοκτησία τά πάντα, αλλά όχι τά πτώματα, όχι τά λείψανα τών ανθρώπων.
Στή σύγχρονη Ελλάδα, μ΄ αυτό τό σχετι¬κό νομοθέτημα τά άψυχα σώματα τών ανθρώπων περιέρχονται στην ιδιοκτη¬σία τοϋ Κράτους.
Ή εφιαλτική αυτή νομοθεσία δέν είναι μόνον ανίερη άλλα καί αντισυνταγματική.
Αντιβαίνει καί είναι αντίθετο τό νομοθέτημα σέ σειρά διατάξεων καί κειμένων μέ ύπερ-συνταγματική ίσχύ.
Όπως στό προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης τών Δικαιωμάτων τοϋ ανθρώπου τοϋ ΟΗΕ
στά άρθρα 4, 5, 12 καί 17, 18 της ίδιας αυτής διακήρυξης.
Στά άρθρα 3, 4, 8, 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης τών Δικαιωμάτων τοϋ άνθρωπου.
Στά άρθρα 2, 5, 13 τού ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος.
Όλα τά παραπάνω κείμενα υπέρτερης νομικής ισχύος αναγνωρίζουν καί κατοχυρώνουν τήν ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τόν σεβασμό στή θρησκευτική λατρεία, στην ατομική ιδιοκτησία.
Ή Κρατικοποίηση τού ανθρωπίνου άψυχου σώματος, τού λειψάνου, της σορού, του πτώματος τού ανθρώπου,
και ή μετατροπή σέ ιδιοκτησία καί περιουσία της Πολιτείας μ΄ έναν αυθαίρετο Νόμο λόγω περιστασιακής πλειοψηφίας ενός κόμματος,
αποτελεί παραβίαση τού δικαιώματος τής θρησκευτικής λατρείας, ειδικά τής Χριστιανικής Πίστης πού αντιτίθεται στην κρατικοποίηση τών πτωμάτων.
Αποτελεί εξευτελιστική μεταχείριση,
ασέβεια καί περιφρόνηση τής αξίας τού ζώντος άνθρωπου, στην ιδιοκτησία καί μόνο τού οποίου ανήκει τό σώμα του όσο ζεί,
μετά δέ τόν θάνατο του, κληρονομείται γιά τήν φροντίδα κήδευσης στους οικείους του, πού δικαιούνται αυτοί καί μόνο καί όχι τό Κράτος νά αποφασίσουν γιά τήν δωρεά τών οργάνων τού νεκρού συγγενή τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου