Πίσω απο κάθε στολή κρύβεται κάποιος άνθρωπος”

«Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με έναν εκκωφαντικό θόρυβο αλλά με έναν λυγμό», γράφει ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές όλων των εποχών, αλλά και στοχαστής Τ. Σ. Έλιοτ..

Μια αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε πριν 17 χρόνια.

Εν έτει 1996 Μήνας Δεκέμβριος στην καρδιά του χειμώνα δύο περιπολικά της Αμεσης Δράσης της τρίτης Υποδιεύθυνσης με κωδικούς Α3-. Και Α3-. λαμβάνουν σήμα από το Κέντρο να μεταβούν στην οδό Πατησίων έναντι της Α.Σ.Ο.Ε για συναγερμό.

Σε δύο με τρία λεπτά τα περιπολικά βρίσκονται στο σημείο,τα πληρώματα κατεβαίνουν και τρείς από τους τέσσερις Αστυνομικούς ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια του κτιρίου για να ελένξουν τον συναγερμό ενώ ο τέταρτος (Ανθυπαστυνόμος) μένει στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων να φυλάσει τα περιπολικά.

Καθώς διέσχισα το πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων και πρίν ανεβώ τα σκαλοπάτια μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου διέκρινα στο σκοτάδι, κάτω από μία κολώνα είχε ακουμπήσει την κουρασμένη πλάτη του, τόσο από τα χρόνια όσο και από τα βάρη της ζωής, έναν ρακένδυτο γέροντα.

Δεν ξέρω πόσο χρονών ήταν. Και τι σημασία έχει, άλλωστε; Κάτω από τα γυαλιά μυωπίας διέκρινες εύκολα τον πόνο. Την παράδοση. Την απελπισία. Μπροστά του ένα άδειο κεσεδάκι από γιαούρτι με ελάχιστα κέρματα. Δεν είχε απλωμένο χέρι. Ακόμη και αυτές τις στιγμές ένα φως υπερηφάνειας τρυπούσε το σκοτάδι της ανέχειάς του.

Ο συναγερμός ελέχθηκε και δόξα τω Θεώ όλα πήγαν κατ ευχήν.Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλοπάτια και μόλις έφθασα στην έξοδο του κτιρίου βλέπω τον Ανθυπαστυνόμο να σκύβει και χαμηλοφώνως να συνομιλεί με τον γέροντα, ρίχνοντάς του ένα χαρτονόμισμα στο κεσεδάκι από το γιαούρτι.

Προς εκπληξή μου ακούω τον γέροντα να του λέει από σένα παλληκάρι μου “ΟΧΙ” δεν μπορώ να τα πάρω γιατί πρέπει να κάνεις και εσύ γιορτές με την οικογενειά σου.

Ο Ανθυπαστυνόμος μόλις με είδε άρχισε να απομακρύνεται από το σημείο κατευθυνόμενος προς το περιπολικό.

Ο γέροντας μου έγνεψε να πάω κοντά του,αμέσως τον πλησίασα, με κοίταξε και μου είπε «ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΥΧΗ”. Το πίστευε. Το ήθελε.

Ήθελε να “εξαργυρώσει” το χαρτονόμισμα του Ανθυπαστυνόμου με μία ευχή. Μια ευχή η οποία είναι ανεκτίμητη. Από έναν άνθρωπο που στη δύση του – όσα λάθη, ενδεχομένως, κι αν έκανε – καταλήγει στο λυκόφως της ζωής του στα “σκουπίδια” της κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που σάπισε μαζί με τα σάπια μαρούλια της λαϊκής που τρώνε για να ζήσουν κάποιοι φτωχοί άνθρωποι.

Κλείστε τα μάτια σας παρακαλώ και σκεφτείτε για λίγα δευτερόλεπτα. Η καρδιά αυτού του ανθρώπου ίσως χτυπά ακόμη. Η ψυχή του να μην έχει φτερουγίσει ακόμη. Και αυτός, όποτε βρει δύναμη περπατάει και συνεχίζει να ζει.

Το βράδια κανείς δεν ξέρει πού κοιμάται. Άνθρωπος στα αζήτητα. Σε κάποιο παγκάκι μέσα στην παγωνιά. Σε κάποιο παλιό αυτοκίνητο. Σε κάποιο χαρτόκουτο. Σε κάποια είσοδο νοσοκομείου. Σε κάποια υπόγεια διάβαση.

Πόσο να τον βοηθήσει το ένα χαρτονόμισμα που άφησε στο κεσεδάκι ο Ανθυπαστυνόμος και τα λίγα κέρματα που θα μάζευε ως το βράδυ; Πόσο κοστίζει μία ανθρώπινη ζωή στην Ελλάδα του 2013 ?.

Η κοινωνία στην Ελλάδα τέλειωσε με έναν λυγμό. Έναν εκκωφαντικό λυγμό, όμως. Αυτό είναι το μόνο που δεν εκτίμησε σωστά ο Τ. Σ. Έλιοτ. Δεν υπάρχουν μόνο οι εκκωφαντικοί θόρυβοι. Αλλά και οι εκκωφαντικοί λυγμοί.

Αποστόλη αυτό δεν το συζητήσαμε ποτέ απο τότε. 17 χρόνια μετά όμως ήμουνα υποχρεωμένος να το γράψω γνωρίζοντας την καλοσύνη και ευαισθησία σου σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ.

Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι “Ανθυπαστυνόμε”.                                                     πηγη