ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΤΟΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ....‏

Tεράστια μάτια φώτισαν το ξενύχτι της αγωνίας ………..

Σπουδαίο μήνυμα κύλισε σαν τραγούδι από το παιδικό ρυάκι…

Λόγια δεν άκουγα,μεσσία δε γέννησε σήμερα το μυαλό μου,μα έβλεπα το μέλλον……κατάλαβα…..ένοιωσα…

Πως να χαθεί ότι κρατιέται από το σύμπαν;

Αποσβολωμένος μ’ ένα χαμόγελο που στεκόταν ακίνητο ,σχεδόν με ευλάβεια,απέναντι στον παιδικό υμνο των ματιών,ξεγέλασα γι ακόμη μια φορά τη θλίψη ………

-Να τα πείτε!και να μη σταματήσετε ποτέ να τα λέτε…….

Ποιος νοιάζεται για το νόημα των λόγων όταν βλέπει τη φλόγα του αύριο να καίει από σήμερα…….

Ποτέ δε θα χαθεί τούτος ο τόπος….Είναι φτιαγμένος από φλόγα και γη……από θάλασσα πυρωμένη……….

-Και του χρόνου……τάραξε,το νου μου η φωνή από το μέλλον……….

Και τότε πια,ήμουν σίγουρος………….-Και του χρόνου,παιδιά μου…..Λεύτεροι…………

Τι γλυκά άραγε οφείλω να φιλέψω,εκείνους που γλύκαναν τη ψυχή μου;

Λακεδαίμων Αππελαίος

triepsilites